نور چشمان احمد زید آبادی و همسر محمد ملكی

روزآنلاین یکشنبه ۵ مهر ۱۳۸۸ نرگس محمدی روز پنجشنبه به همراه اعضای كانون مدافعان حقوق بشر به ملاقات همسر صبور و آرام زید آبادی عزیز رفتیم. در هنگام صحبت مهدیه در مورد اذیت و آزار احمد زید آبادی نگران شدیم كه مبادا بچه‌‌ها صدای مادر را بشنوند و از جان پدر بیمناك شوند و از او پرسیدم كه بچه‌ها در خانه نیستند. مهدیه آرام گفت كه در اتاقهایشان خوابیدند. اما چند دقیقه از صحبت ما نگذشته بود كه پویا و بعد پرهام از اتاقهایشان با چشمان پف كرده بیرون آمدند. به محض شنیدن صدای غریبه و صحبتهایی در مورد پدر آمدند و نشستند. مهدیه از همسرش می‌گفت. از ملاقاتها، از اذیت و آزار و از درد دلهای همسرش در ملاقات و كودكان معصوم نگاههایشان به دهانهای ما دوخته شده بود. اضطراب در چشمان پویا موج می‌زد و هر از چند گاهی با آهی عمیق جابه‌جا می‌شد. پرهام كوچك با اینكه اسباب بازی را در دست داشت اما تمام حواسش به ما بود. مهدیه می‌گفت سعی می‌كنم كه بچه‌ها چیزی متوجه نشوند ولی وقتی مصاحبه می‌كنم می‌آیند می‌نشینند و می‌شنوند. نمی‌دانم تصورات كودكانه پرهام و پویای عزیز از سلول انفرادی، از ضرب و شتم و چهره افسرده پدر در زندان و اوین چیست؟ ولی خوب می توان فهمید كه دنیای كودكانه شان چقدر آشفته و تیره و تار شده و به جای بازی با اسباب بازیهایشان با حرفهای درشت و سنگین بزرگترها مشغولند و این روزها نه تنها مجبور به تحمل دوری از پدر مهربانشان هستند بلكه با خبرهای بد و نگرانیها و دلواپسیها دست و پنجه نرم می‌كنند. ای كاش حریم دنیای كودكانه‌شان این چنین با خشونت و اضطراب فرو نمی‌ریخت و وارد دنیای آلوده ما نمی شدند. مهدیه از تحمل یك هفته سكوت خود پس از ملاقات آقای زیدآبادی می گفت. از این كه "این یك هفته چقدر سخت بود. احساس خفگی می كردم. آخر یعنی چه كه چون در نامه به رهبری كلمه معظم را ننوشتی اكنون باید عذرخواهی كنی. این كه اتهام نیست. این كه بازجویان نوشته‌ای به او دادند تا جای دفاعیات در دادگاه علنی قرائت كند." چقدر دشوار است كه از یك سو درد اسیر دربند را با تمام وجود درك كنی و از سویی در خانه به خاطر فرزندان خردسال زندگی روزمره و عادی را به جریان اندازی. با این فكر كه ای كاش می‌توانستیم لحظه‌ای شادی را به این كودكان هدیه كنیم منزل زید آبادی را ترك گفتیم و روز جمعه به دیدار قدسی میر معز همسر فداكار و استوار دكتر محمد ملكی رفتیم. مثل همیشه با رویی گشاده پذیرای مهمانها بود. از 5 سال زندان دهه 60 و 3 روز آویزان ماندن ملكی از دستانش، از 3 سالگی عمار در دوران اولین بازداشت دكترگفت و پس از 30 سال رسید به روزگار بیماری پیرمرد زندانی. از اینكه استاد و رئیس دانشگاه اكنون روزهای سخت بیماری را در سلولهای زندانها می گذراند. قبل از منزل دكتر ملكی در كنار همسر عیسی سحرخیز بودیم و از نیكی‌ها ی او یاد كردیم. ایشان می گفتند كه در ملاقاتم با آقای سحرخیز، دكتر ملكی را دیدم كه 2 نفر زیر بغلش را گرفته بودند و در گرمای تابستان پیرمرد لباس بافتنی بر تنش كرده بود و من از دیدن این صحنه بی‌اختیار اشك از چشمانم می‌غلطید و می‌افتاد. قدسی خانم وقتی گفت كه ای كاش لباسهای گرمی كه برایش بردم را به او بدهند چون این اواخر طاقت سرما نداشت، یاد صحبتهای خانم سحرخیز افتادم. به راستی كه مردان در زندانها متحمل شرایط زندان هستند و زنان فداكارشان در خانه‌هایشان كه بی‌شباهت به زندان نیست هر لحظه را با آنها در حبسند. قدسی خانم عزیز غصه نخور لباسها را دكتر پوشیده بود. به یاد دارم كه سال 79 وقتی اعضای ملی- مذهبی و نهضت آزادی در بازداشت بودند قدسی خانم پرانرژی‌تر از همه ما در همه تجمعات و نشست‌ها حاضر بود و تجربیاتش كمك حال ما بود و امروز باز قدسی خانم هست و دیوارهای بلند اوین و دنیایی شرم بر پیشانی ما نشسته كه جز سلام و عرض ارادت و ادب به پیشگاه این زنان و مردان نیك‌نام سرزمینمان هیچ نداریم.